‘Alle partners namen een levensverzekering op elkaar’
Samen met zijn vier mede-oprichters zag Ferry van Schoonhoven ruim dertig jaar geleden dat de tijd rijp was voor een meer klantgericht kantoor. En vergezichten zijn er nog steeds. ‘Een kantoor in Japan: waarom niet?’
Met de handen in de nek achterover in je stoel hangen en wachten tot je de voetstappen van een klant hoort knisperen op het grind. Zó wil Ferry van Schoonhoven zijn praktijk niet voeren. ‘In Amerika had ik ervaren hoe leuk het is om te denken vanuit de klant, en hoe je die als kantoor aan je bindt. Die mix van assertiviteit en doortastendheid met empathie voor de klant miste ik hier. Het clichébeeld van de advocaat die een beetje neerkijkt op zijn cliënt en twee weken deed over het schrijven van een brief, was in Nederland nog alomtegenwoordig.’
‘We gingen voor een ambitieus groeiend kantoor dat er ook nog zou zijn lang nadat wij vertrokken waren. ‘We noemden dat ‘De Grote Sprong Voorwaarts’
Ferry ziet ruimte voor een nieuw type kantoor. Progressiever, met een no-nonsense mentaliteit. Waar klare taal wordt gesproken en ellenlange juridische vaak onleesbare epistels verboden zijn. Sterk gericht op dienstverlening. Het DNA waarvan het huidige Lexence nog steeds doordesemd is. Na zes jaar bij Loeff is het tijd voor de sprong in het diepe. De ‘oprichtingsvergadering’, met Loeff-collega’s Arthur Kaspers, Sandra in ’t Veld, Carolien Bos en Edo Smid, vindt plaats in een obscure pizzeria in Amsterdam Oost. ‘We moesten natuurlijk niet samen gezien worden.’ Ferry en zijn collega’s gingen voor een niche kantoor in vastgoed en ondernemingsrecht met een langetermijnfocus. ‘Voor onszelf beginnen wilde niet zeggen dat we het voor onszelf deden. We wilden een kantoor dat er nog zou zijn lang nadat wij vertrokken waren. We noemden dat ‘De Grote Sprong Voorwaarts’: zo staat het letterlijk in ons oprichtingsdocument.’ Die ambitie vereiste ook committent van de aanstaande partners. (Lacht): ‘In een gewoon huwelijk kan je nog scheiden. In dit zakelijke huwelijk verboden we elkaar om de aankomende vijf jaar de maatschap op te zeggen en sloten we levensverzekeringen op elkaar af.’
Van Schoonhoven In ’t Veld, dat later omgedoopt wordt tot Lexence, start aan de Apollolaan nr 119, dat snel te klein blijkt. Ferry: ‘We gingen voor grote klanten. Daar hoort een A-locatie bij en met die opdracht gingen we op zoek naar een geschikte locatie.’ Dan komt, ‘of all places’ het voormalige kantoor van Loeff (ons vorige kantoorpand aan de Peter van Anrooystraat) in beeld waar zij nota bene net vandaan kwamen en jaren gewerkt hadden. ‘Om echt opnieuw te beginnen haalden we al het meubilair eruit en schilderden we alle muren in een andere kleur. Maar toen ik op mijn eerste werkdag de parkeergarage in reed, bleken de oude Loeff-pasjes nog in gebruik en ook de blauwe garagedeuren waren we vergeten te verven, haha.’ Ferry ontwikkelt zich tot een specialist in huurrecht en overige vastgoed gerelateerde procedures. Daarnaast is zijn hobby internationaal recht. Het leidt ertoe dat hij regelmatig optreedt voor en tegen soevereine staten als India, Kenia, Colombia en Kazachstan. Met name aan India bewaart hij warme herinneringen. ‘We vlogen twee keer per jaar naar New Delhi, daar werden we dan met alle egards ontvangen.’ Hij liet ooit met succes beslag leggen op het gebouw van de ambassade van Kenia en een Irakees vrachtschip. ‘De vracht van dat schip wisten we ondanks de sanctiewetgeving (vanwege de inval van Irak in Koeweit) te veilen.’
Met een billboard reclamecampagne waarop met bodypaint geschilderde toga’s op de blote lichamen prijkten haalde Lexence landelijke bekendheid
Enerverende tijden waren het. Net als, op een andere manier, de bare essence de peperdure reclamecampagne waarmee Lexence landelijke bekendheid haalde. Op de posters, die overal langs de wegen prijkten, stonden blote lichamen waarop toga’s met bodypaint geschilderd waren. ‘Schande werd ervan gesproken. Ook door sommige kantoorgenoten’. Die ophef was ingecalculeerd. ‘Als je iets spraakmakends wilt, zul je de grenzen moeten opzoeken.’
Dat is nu anders. Met een kantoor dat 170 medewerkers telt, is Lexence in hoge mate geprofessionaliseerd. Toen het kantoor te groot werd om te worden geleid door de maatschap werd een professionele managing partner aangesteld. ‘Dat was een keerpunt. Voor zover ik weet is het nog steeds uitzonderlijk dat een kantoor wordt geleid door een managing partner die zelf geen advocaat- of notarispraktijk heeft, maar wel volledig partner is. Die gelijkwaardigheid met de overige partners is voor ons altijd belangrijk geweest.’ Dat steeds vaker anderen dan hijzelf de dagelijkse beslissingen nemen, daar heeft Ferry geen enkele moeite mee. Het past immers bij De Grote Sprong Voorwaarts, het begrip dat de oprichters in hun eerste overeenkomsten vastlegden. ‘Om die reden was ik enthousiast over de verhuizing naar ‘De Schoen’. Zulke investeringen gaan altijd gepaard met buikpijn. Maar de geschiedenis van Lexence leert dat ze, mits goed overwogen, altijd goed uitpakken.’
En over 10 jaar? ‘Dan hebben we een kantoor in Tokyo, maar het mag ook Shanghai zijn hoor.’
De covidperiode heeft Ferry als verschrikkelijk ervaren. Het was een behoorlijk operatie om iedereen op stel en sprong in de gelegenheid te stellen thuis te kunnen werken. Dat thuiswerken was aan Ferry niet besteed. ‘Ik zat nog liever in de auto geparkeerd naast het kantoor met telefoon en laptop op schoot, dan thuis.’ Hij zag en voelde de cohesie en saamhorigheid tussen de mensen afbrokkelen. ‘Gelukkig is die tijd voorbij. Sommige, met name praktische, dingen die de covidcrisis opleverde zullen we behouden: zoals het op afstand en flexibel werken. Tegelijkertijd hebben we gemerkt hoe fragiel cohesie en saamhorigheid kunnen zijn en hoe belangrijk het is daar continu aandacht aan te besteden.
Op de vraag welke grote stap voorwaarts er over 10 jaar gezet is antwoordt hij direct: ‘Haha dan hebben we een kantoor in Tokyo. Het mag ook Shanghai zijn, hoor.’ Op iets serieuzere toon: ‘dat is natuurlijk aan de volgende generatie Lexianen. Het kantoor heeft het in zich om gestaag te groeien en nog dominanter te worden in de niches waarin we ons begeven.’ En als het toch een dependance in Azië wordt, verhuist hij daar dan zelf nog naartoe? ‘Oh nee hoor, dat sturen we dan aan op afstand. Desnoods vanuit de auto op een parkeerplaats.’
>> Benieuwd naar meer alumni verhalen? Klik hier
Let’s stay in touch!
Bent u alumni en wilt u in contact blijven met (oud-) kantoorgenoten en Lexence?
